Toen ik nog als dagbladjournalist werkte, waren we er beducht voor: elke zomer - traditioneel komkommertijd - wordt gekruid met een feit dat de kranten dagen, zelfs weken in de ban hield. Een prinses die zich te pletter reed, een gasleiding die dood en vernieling zaaide, een brand in een trein in een vakantie-oord, een man die kinderen ontvoerde en opsloot... Het waren allemaal zomer-items.

De afgelopen twee jaar is het de terreur die de zomer in de tang houdt: vorig jaar Nice, nu Barcelona. Beelden van nietsonziend, meedogenloos en wreed geweld tegen onschuldige burgers, vakantiegangers, kinderen... Mensen die niet méér onschuldig konden zijn. En telkens weer zien we hoe spontane solidariteit op gang komt: andere burgers helpen, rouwregisters worden geopend, koningen en hun echtgenotes nemen deel aan herdenkingsdiensten. In ons land worden slachtoffers van die blinde terreur zo goed mogelijk omringd. De aanslagen kun je niet ongedaan maken, maar je kunt er wel voor zorgen dat families zonder beslommeringen kunnen rouwen en een leven 'na' kunnen opbouwen. De overheid heeft deze zomer een aantal maatregelen goedgekeurd die het voor die mensen gemakkelijker moeten maken: het doel is een snellere financiële hulp, proactieve ondersteuning in het beheer van de gevolgen van de aanslag, een uniek loket voor alle administratieve rompslomp, concentratie van medisch-juridische expertise, vooruitbetaling door het slachtofferfonds, levenslange en volledige terugbetaling van medische kosten, een gegarandeerd pensioen en een 'slachtoffer'kaart met voordelen...

Voor geen van de slachtoffers van zinloos geweld en hun families maakt het in essentie uit hoe hun geliefde gestorven is. Alleen het 'zinloze' blijft over...

Het is goed dat een maatschappij op die manier voor de zwaarst getroffenen zorgt. Maar tegelijkertijd zorgen al deze maatregelen bij mij voor een bijzonder wrang gevoel. Een auto rijdt in op een groep fietsers, een jongeman maakt een dodelijke wandeling door Antwerpen, een hobbyist met explosieven doet een appartement instorten, een vrachtwagen walst over een auto met een volledige familie, een jongeman doodt zonder reden een onbekende vrouw, een verpleegster dient ad random een overdosis insuline aan ouderen toe... Ook deze berichten hebben ons tot in onze ziel geraakt maar het was - gelukkig ? - geen terrorisme. En ja, ik zet een vraagteken bij 'gelukkig', want - al klinkt het erg grof - de slachtoffers zouden beter af zijn als de man/vrouw die hen, als onschuldige burger, had geraakt 'allahu akbar' had geroepen vooraleer hij hen in de ellende stortte.

Deze mensen, of diegenen die achterblijven, zien koning noch koningin, mogen fluiten naar een snelle afhandeling van hun dossier, levenslange en volledige terugbetaling van hun medische kosten, laat staan dat ze een gegarandeerd pensioen of een slachtofferkaart krijgen. De sympathie van de omgeving droogt veel te snel op, het leven moet veel te snel verdergaan. Hoe moeten al die maatregelen nu overkomen bij Songul Koç, slachtoffer van Hans van Themse, of bij de peuterleidster van Fabeltjesland of de familie van Elza Van Raemdonck die door Kim De Gelder werd vermoord?

Voor geen van de slachtoffers van zinloos geweld en hun families maakt het in essentie uit hoe hun geliefde gestorven is. Alleen het 'zinloze' blijft over...

Toen ik nog als dagbladjournalist werkte, waren we er beducht voor: elke zomer - traditioneel komkommertijd - wordt gekruid met een feit dat de kranten dagen, zelfs weken in de ban hield. Een prinses die zich te pletter reed, een gasleiding die dood en vernieling zaaide, een brand in een trein in een vakantie-oord, een man die kinderen ontvoerde en opsloot... Het waren allemaal zomer-items. De afgelopen twee jaar is het de terreur die de zomer in de tang houdt: vorig jaar Nice, nu Barcelona. Beelden van nietsonziend, meedogenloos en wreed geweld tegen onschuldige burgers, vakantiegangers, kinderen... Mensen die niet méér onschuldig konden zijn. En telkens weer zien we hoe spontane solidariteit op gang komt: andere burgers helpen, rouwregisters worden geopend, koningen en hun echtgenotes nemen deel aan herdenkingsdiensten. In ons land worden slachtoffers van die blinde terreur zo goed mogelijk omringd. De aanslagen kun je niet ongedaan maken, maar je kunt er wel voor zorgen dat families zonder beslommeringen kunnen rouwen en een leven 'na' kunnen opbouwen. De overheid heeft deze zomer een aantal maatregelen goedgekeurd die het voor die mensen gemakkelijker moeten maken: het doel is een snellere financiële hulp, proactieve ondersteuning in het beheer van de gevolgen van de aanslag, een uniek loket voor alle administratieve rompslomp, concentratie van medisch-juridische expertise, vooruitbetaling door het slachtofferfonds, levenslange en volledige terugbetaling van medische kosten, een gegarandeerd pensioen en een 'slachtoffer'kaart met voordelen...Het is goed dat een maatschappij op die manier voor de zwaarst getroffenen zorgt. Maar tegelijkertijd zorgen al deze maatregelen bij mij voor een bijzonder wrang gevoel. Een auto rijdt in op een groep fietsers, een jongeman maakt een dodelijke wandeling door Antwerpen, een hobbyist met explosieven doet een appartement instorten, een vrachtwagen walst over een auto met een volledige familie, een jongeman doodt zonder reden een onbekende vrouw, een verpleegster dient ad random een overdosis insuline aan ouderen toe... Ook deze berichten hebben ons tot in onze ziel geraakt maar het was - gelukkig ? - geen terrorisme. En ja, ik zet een vraagteken bij 'gelukkig', want - al klinkt het erg grof - de slachtoffers zouden beter af zijn als de man/vrouw die hen, als onschuldige burger, had geraakt 'allahu akbar' had geroepen vooraleer hij hen in de ellende stortte.Deze mensen, of diegenen die achterblijven, zien koning noch koningin, mogen fluiten naar een snelle afhandeling van hun dossier, levenslange en volledige terugbetaling van hun medische kosten, laat staan dat ze een gegarandeerd pensioen of een slachtofferkaart krijgen. De sympathie van de omgeving droogt veel te snel op, het leven moet veel te snel verdergaan. Hoe moeten al die maatregelen nu overkomen bij Songul Koç, slachtoffer van Hans van Themse, of bij de peuterleidster van Fabeltjesland of de familie van Elza Van Raemdonck die door Kim De Gelder werd vermoord? Voor geen van de slachtoffers van zinloos geweld en hun families maakt het in essentie uit hoe hun geliefde gestorven is. Alleen het 'zinloze' blijft over...