...

Ik werk in een groepspraktijk van vijf vrouwen, van wie één haio. Daarmee zijn we - volgens vele vooroordelen - wellicht nog een van de ergste soort groepspraktijken. Wij kiezen er immers heel bewust voor ons met ons allen verantwoordelijk te voelen voor een hele patiëntengroep. Wanneer we dan afwisselend op sommige dagen bewust kiezen ons gezin te laten voorgaan na 17u bijvoorbeeld, vertrouwen wij erop dat de collega's die op dat moment voortwerken, naar beste vermogen eenzelfde zorg aan de dag leggen voor al onze patiënten. M.a.w. onze filosofie is er één waar we tijdens onze werkuren heel geëngageerd en gedreven voor onze patiënten zorgen en waarbij onze werkavonden onvoorspelbaar zijn in duur en workload, maar waarbij vrije avonden ook onbezorgd voor het gezin gereserveerd worden. Teneinde die continuïteit van zorg te kunnen garanderen, overleggen wij elke middag tijdens de lunchpauze, en informeel tijdens de dag. Daarnaast neemt elk van ons de verantwoordelijkheid goed te noteren in ons EMD en worden brieven, resultaten van beeldvorming/laboratorium dagelijks nagekeken en geregeld besproken op het middagoverleg. Een extra voordeel van onze werking is dus de inbegrepen 2nd tot 5th opinion. Ik wil graag nog benadrukken dat ook ik de persoonlijke ervaring van mevrouw De Poot erg schrijnend vind. Bij het lezen van dit verhaal bedenk ik echter dat andere factoren wellicht veel belangrijker waren dan de georganiseerde huisarts die het zelf beter heeft ten koste van de patiënt. In de eerste plaats is één van de sterkste troeven van de huisarts het langdurige en frequente contact met zijn/haar patiënten. Zeker bij patiënten op leeftijd, speelt onze persoonlijke ervaring wel eens vaker een beïnvloedende rol op de besliskundige actiedrempel. Dat is de reden waarom ik bij deze populatie het snelst mijn telefoon neem als ik voor een acuut probleem geroepen word bij een chronische patiënt van een van mijn directe collega's. Polsen naar deze ervaring gebeurt bij ons bijna dagelijks. Dat de acute problemen van de moeder van mevrouw De Poot vrij snel ontstonden na verandering van huisarts na jaren, was wellicht een ongelukkig, maar doorslaggevend toeval. We voelen allemaal, zowel solo- als groepspraktijken - de hete adem van een toenemend huisartsentekort en dit is wellicht de belangrijkste oorzaak voor de soms toenemende wachttijden. Bovendien wenst de moderne huisarts de patiënten de tijd te geven die ze nodig hebben. Een behoorlijke uitdaging : een groeiende patiëntenpopulatie met meer chronische complexe zorg én alsmaar meer psychosomatische problematiek. Dus nee mevrouw De Poot, het beeld dat u schetst in uw brief, en in het bijzonder uw laatste paragraaf is niet fijn om te lezen en m.i. ook niet correct. Ik betreur jullie pijnlijke ervaring, maar ik betreur nog meer dat deze persoonlijke ervaring resulteert in een veroordeling van de organisatie van de moderne huisartsgeneeskunde waarbij u suggereert dat patiënten de dupe zijn van een toenemend comfort voor ons. En geloof me: de nabije toekomst ziet er voor de huisartsen niet bepaald 'gemakkelijker' noch enigszins 'comfortabeler' uit. Ik wens uw moeder een voorspoedig herstel toe, alsook adequate nazorg door een betrokken huisarts waar er gelukkig nog heel veel van zijn, zowel in solo- als in groepspraktijken.