...

December. Het gaat de eerste keer fout. Moeder verliest het bewustzijn, valt en breekt daarmee haar voet. Ze kan een kennis bellen die de nieuwe huisarts verwittigt. Vijf uur later is die er. Het gaat richting spoed, moeder zit twee maanden in het gips en het leed is hopelijk geleden maar het zelfvertrouwen van mijn moeder heeft wel een knauw gehad. Ze voelt zich niet lekker en ze maakt een afspraak met de groepspraktijk. Een andere arts ("maar mevrouw, wij weten alles van elkaar") wimpelt haar zorgen af. Ze voelt zich niet gehoord, noch begrepen. Op eigen initiatief maakt ze een afspraak met de cardioloog en vrijwel onmiddellijk krijgt ze een stent. Daarna gaat het bergaf, mama voelt zich dag na dag slechter, ze heeft gitzwarte stoelgang. Wil ze een afspraak met een arts van de groepspraktijk, dan kun je vanaf 8 uur bellen. Stipt 8 uur hangt mama aan de telefoon. Bezet. Pas om 8u15 geraakt ze binnen. "Dit lukt niet meer, mevrouw. Alles zit vol. Bel morgen maar eens terug of maak een afspraak voor volgende week", klinkt het op de groepspraktijk. De volgende dag belt ze opnieuw. "Alles zit al vol, mevrouw." Gelukkig heeft ze twee dagen later een afspraak met haar cardioloog. Die laat haar in urgentie opnemen: haar hematoglobine staat bedreigend laag. Bloedtransfusies helpen haar er bovenop, de bloedingen in de maag worden gelaserd. De huisartsen met haar GMD krijgen het verslag. Maar een gevolg komt er niet... Vorige donderdag in de vooravond. Een verontrustend telefoontje. Mama voelt zich echt niet lekker. Het advies om de huisarts te bellen, wimpelt ze af. "Ik heb gebeld, alles zat vol. Ik ga slapen, ik hoop dat het beter gaat." Anderhalf uur later: "Ik kan niet wachten tot morgen. Het gaat hier fout!" Een 84-jarig familielid voert haar naar spoedgevallen. Mama wordt in urgentie opgenomen en ligt nog altijd in het ziekenhuis... Dit is het verhaal van mijn moeder, maar het is helaas ook het verhaal van heel wat patiënten. Ja, ook ik heb mijn moeder duidelijk gemaakt dat het niet allemaal artsen zijn zoals haar oude huisarts en dat ze zich zou moeten aanpassen aan de nieuwe werkwijze. Dus wees gerust, ik hou geen pleidooi voor een solitaire huisarts die van 's morgens 6 uur tot 's avonds 23 uur zijn patiënten ontvangt en bezoekt en er uiteindelijk zelf bijna bij dood valt. Maar de eerstelijnszorg die mijn moeder nu krijgt, klaag ik wél aan. In een tijd waar men de mond vol heeft over die eerstelijnswerking, over langer thuis blijven, over opvolging, over de vertrouwensband tussen arts en patiënt, over het onterecht gebruik van de spoeddienst is dit hét schoolvoorbeeld van wat het niét mag zijn. Gaat het om de (slechte) organisatie van die ene groepspraktijk? Neen, in het ziekenhuis wist men mij te vertellen dat dit soort verhalen steeds meer opduiken. De nieuwe generatie huisartsen heeft het veel beter. Gelukkig maar en ik gun het hen. Maar hun 'win' is overduidelijk een 'verlies' bij de patiënt. De slinger slaat te veel over. Tijd voor een ernstige bezinning...