Investeren in geestelijke gezondheid is geen overbodige luxe: vrienden, naasten en kennissen kunnen zo beter leren omgaan met psychische kwetsbaarheden. Al was het maar om te leren dat je 'niet OK' voelen, best 'wel OK' is. Zo wordt het hardnekkige taboe doorbroken waardoor praten over psychische problemen zo moeilijk is.

Maar in het aanbieden van een 'Eerste Hulp Bij Ongeval'-cursus voor psychische problemen schuilt ook een pijnlijk gevaar. Goede eerste hulp begint namelijk bij preventie. 'Voorkomen is beter dan genezen' moet het motto zijn in een land waar suïcidecijfers onrustwekkend hoog liggen. Er is daarom een structurele aanpak nodig. Een EHBO-cursus kan wel helpen de vinger aan de pols te houden bij iemand die zich 'niet OK' voelt, maar mag geen doekje voor het bloeden zijn. Met andere woorden: het lost het aanvankelijke geestelijke gezondheidsprobleem niet op.

Informatie en transparantie

Waar de media vooral inzoomden op de EHBO-tool, gaat de resolutie gelukkig verder. Drempels wegwerken in de geestelijke gezondheidszorg, ervaringsdeskundigen inschakelen, bijzondere aandacht voor mensen met een verhoogde kwetsbaarheid, inzetten op brede algemene sensibilisering, de beschikbare middelen efficiënt inzetten... Het zijn slechts enkele van de vele voorstellen die een aanzet willen geven tot een globale aanpak. In het zorgvuldig opgesomde lijstje mis ik helaas informatie en transparantie over de kwaliteit van de zorg, inschakelen van eerstelijnspsychologen en inzage door de patiënt in een geïntegreerd dossier.

Van tweede naar eerste lijn

Verder zal een structurele aanpak pas kunnen als de middelen van de 'tweede lijn', lees de ziekenhuizen, overgeheveld worden naar de eerste lijn. Dit vraagt een samenwerking tussen de federale en de regionale overheden en is vandaag quasi onmogelijk omdat iedereen zijn bevoegdheid en budgetten heeft en bewaakt met zijn leven.

En toch willen we een geestelijke gezondheidszorg die toegankelijk is én betaalbaar, én waarin de patiënt centraal staat... Terwijl er helaas aanbodgestuurd wordt verder gewerkt. We sleutelen aan deze aanbodgestuurdheid in de marge door ervaringsdeskundigen te willen inschakelen: voorlopig zonder kader en zonder ondersteuning. Dat deze patiënten hun collectieve ervaringen opdoen in patiëntenverenigingen wordt vaak vergeten. Dat patiëntenverenigingen in de geestelijke gezondheid extra kwetsbaar zijn en ondersteuning nodig hebben, ook. Nog werk aan de winkel dus...

Een EHBO-cursus voor psychische problemen mag geen doekje voor het bloeden zijn

Maar laten we eindigen met een positieve noot: de resolutie in het Vlaams Parlement heeft de ambitie om GEEN doekje voor het bloeden te zijn. Dat drie regeringspartijen zich hierachter scharen, betekent dat ze samen op zoek gaan naar de broodnodige middelen om hiervoor - alvast voor het Vlaamse luik - werk van te maken... Dat zou al mooie EHBO zijn in de geestelijke gezondheid.

Investeren in geestelijke gezondheid is geen overbodige luxe: vrienden, naasten en kennissen kunnen zo beter leren omgaan met psychische kwetsbaarheden. Al was het maar om te leren dat je 'niet OK' voelen, best 'wel OK' is. Zo wordt het hardnekkige taboe doorbroken waardoor praten over psychische problemen zo moeilijk is. Maar in het aanbieden van een 'Eerste Hulp Bij Ongeval'-cursus voor psychische problemen schuilt ook een pijnlijk gevaar. Goede eerste hulp begint namelijk bij preventie. 'Voorkomen is beter dan genezen' moet het motto zijn in een land waar suïcidecijfers onrustwekkend hoog liggen. Er is daarom een structurele aanpak nodig. Een EHBO-cursus kan wel helpen de vinger aan de pols te houden bij iemand die zich 'niet OK' voelt, maar mag geen doekje voor het bloeden zijn. Met andere woorden: het lost het aanvankelijke geestelijke gezondheidsprobleem niet op. Informatie en transparantieWaar de media vooral inzoomden op de EHBO-tool, gaat de resolutie gelukkig verder. Drempels wegwerken in de geestelijke gezondheidszorg, ervaringsdeskundigen inschakelen, bijzondere aandacht voor mensen met een verhoogde kwetsbaarheid, inzetten op brede algemene sensibilisering, de beschikbare middelen efficiënt inzetten... Het zijn slechts enkele van de vele voorstellen die een aanzet willen geven tot een globale aanpak. In het zorgvuldig opgesomde lijstje mis ik helaas informatie en transparantie over de kwaliteit van de zorg, inschakelen van eerstelijnspsychologen en inzage door de patiënt in een geïntegreerd dossier. Van tweede naar eerste lijnVerder zal een structurele aanpak pas kunnen als de middelen van de 'tweede lijn', lees de ziekenhuizen, overgeheveld worden naar de eerste lijn. Dit vraagt een samenwerking tussen de federale en de regionale overheden en is vandaag quasi onmogelijk omdat iedereen zijn bevoegdheid en budgetten heeft en bewaakt met zijn leven. En toch willen we een geestelijke gezondheidszorg die toegankelijk is én betaalbaar, én waarin de patiënt centraal staat... Terwijl er helaas aanbodgestuurd wordt verder gewerkt. We sleutelen aan deze aanbodgestuurdheid in de marge door ervaringsdeskundigen te willen inschakelen: voorlopig zonder kader en zonder ondersteuning. Dat deze patiënten hun collectieve ervaringen opdoen in patiëntenverenigingen wordt vaak vergeten. Dat patiëntenverenigingen in de geestelijke gezondheid extra kwetsbaar zijn en ondersteuning nodig hebben, ook. Nog werk aan de winkel dus...Maar laten we eindigen met een positieve noot: de resolutie in het Vlaams Parlement heeft de ambitie om GEEN doekje voor het bloeden te zijn. Dat drie regeringspartijen zich hierachter scharen, betekent dat ze samen op zoek gaan naar de broodnodige middelen om hiervoor - alvast voor het Vlaamse luik - werk van te maken... Dat zou al mooie EHBO zijn in de geestelijke gezondheid.