In de aanloop naar de dubbele cohorte werd de verplichte huisartsenstage in het stagejaar aan onze alma mater, de KU Leuven, echter verlaten. De mogelijkheid bestaat nog wel om stage te lopen in de eerste lijn door middel van de keuzestage. Tijdens ons stagejaar zijn er twee blokken van zes weken, de zogenaamde keuzestages, waar we de discipline vrij mogen kiezen. Een nieuw concept dat op erg veel bijval kon rekenen van de studenten gezien disciplines, die anders nooit aan bod kwamen, nu wel een optie zijn. Hoewel een aanzienlijk aantal studenten een van beide keuzestages nog steeds invult met huisartsengeneeskunde, is er ook een groep studenten die geen stage meer loopt in de eerste lijn. Dit lijkt mij een gemiste kans om meerdere redenen.

Ook al kiest men later voor een andere discipline of een beroep in de tweede of derde lijn, die zes weken stage bieden wel het nodige perspectief op de andere kant. Het kan alleen maar waardevol zijn en de samenwerking ten goede komen om eens in elkaars schoenen te staan, al is het maar kort.

Het wegvallen van de verplichte huisartsenstage is ook vreemd nu de eerste lijn steeds belangrijker wordt en er op vele plaatsen reeds een tekort aan huisartsen bestaat. Dient de volgende generatie dan niet extra gemotiveerd te worden om de keuze voor huisarts te overwegen?

Het wegvallen van de verplichte huisartsenstage is vreemd nu de eerste lijn steeds belangrijker wordt

Men kan argumenteren dat stage bij de huisarts reeds eerder in de opleiding aan bod komt. Al vind ik persoonlijk dat deze niet te vergelijken is met een periode gedurende het stagejaar wanneer men voor het eerst echt moet nadenken over de nakende keuze.

Anderzijds is het geen geheim dat men moeite heeft met het vinden van voldoende stageplaatsen. Begrijpelijk ook, want een student begeleiden gedurende zes weken iedere dag lang vergt veel energie en moeite. Voor soloartsen is dit nog minder vanzelfsprekend. Daar waar in een groepspraktijk de begeleiding van de student onderling tussen de artsen wat kan verdeeld worden, staan artsen in een solopraktijk hier alleen voor. Toch blijf ik erbij dat voor iedere toekomstige arts een stage in de huisartsenpraktijk nuttig is, en de energie van huisartsen-stagemeesters welbesteed is. Ofwel krijgen ze er gemotiveerde collega's bij, ofwel specialisten die hen door de opgedane praktijk beter begrijpen.

Mag ik daarom een warme oproep doen aan alle huisartsen om ons uw kant van het verhaal te laten zien en beleven?

In de aanloop naar de dubbele cohorte werd de verplichte huisartsenstage in het stagejaar aan onze alma mater, de KU Leuven, echter verlaten. De mogelijkheid bestaat nog wel om stage te lopen in de eerste lijn door middel van de keuzestage. Tijdens ons stagejaar zijn er twee blokken van zes weken, de zogenaamde keuzestages, waar we de discipline vrij mogen kiezen. Een nieuw concept dat op erg veel bijval kon rekenen van de studenten gezien disciplines, die anders nooit aan bod kwamen, nu wel een optie zijn. Hoewel een aanzienlijk aantal studenten een van beide keuzestages nog steeds invult met huisartsengeneeskunde, is er ook een groep studenten die geen stage meer loopt in de eerste lijn. Dit lijkt mij een gemiste kans om meerdere redenen.Ook al kiest men later voor een andere discipline of een beroep in de tweede of derde lijn, die zes weken stage bieden wel het nodige perspectief op de andere kant. Het kan alleen maar waardevol zijn en de samenwerking ten goede komen om eens in elkaars schoenen te staan, al is het maar kort.Het wegvallen van de verplichte huisartsenstage is ook vreemd nu de eerste lijn steeds belangrijker wordt en er op vele plaatsen reeds een tekort aan huisartsen bestaat. Dient de volgende generatie dan niet extra gemotiveerd te worden om de keuze voor huisarts te overwegen?Men kan argumenteren dat stage bij de huisarts reeds eerder in de opleiding aan bod komt. Al vind ik persoonlijk dat deze niet te vergelijken is met een periode gedurende het stagejaar wanneer men voor het eerst echt moet nadenken over de nakende keuze.Anderzijds is het geen geheim dat men moeite heeft met het vinden van voldoende stageplaatsen. Begrijpelijk ook, want een student begeleiden gedurende zes weken iedere dag lang vergt veel energie en moeite. Voor soloartsen is dit nog minder vanzelfsprekend. Daar waar in een groepspraktijk de begeleiding van de student onderling tussen de artsen wat kan verdeeld worden, staan artsen in een solopraktijk hier alleen voor. Toch blijf ik erbij dat voor iedere toekomstige arts een stage in de huisartsenpraktijk nuttig is, en de energie van huisartsen-stagemeesters welbesteed is. Ofwel krijgen ze er gemotiveerde collega's bij, ofwel specialisten die hen door de opgedane praktijk beter begrijpen.Mag ik daarom een warme oproep doen aan alle huisartsen om ons uw kant van het verhaal te laten zien en beleven?