Eind februari werden nieuwe representativiteitsregels voor artsenvertegenwoordiging in de ministerraad goedgekeurd. Dit gebeurde uiteraard niet zonder dat voorafgaand de huidige "representatieve organen" (zeg maar de medicomut) daarover hun zeg hebben gehad.
De nieuwe regels betekenen voor de huisartsen - en in het bijzonder voor de Vlaamse huisartsen - een stap achteruit. De 'monodisciplinaire erkenning' is een stuk verder weggeduwd (voor een gemengd - huisartsen en specialisten - syndicaat moeten minimaal 5% van de aangesloten leden komen uit de kleinste groep). Maar ook de erkenning op niveau van een gewest of gemeenschap is kortgesloten: 10% van de leden moet immers uit één of twee van de minst vertegenwoordigde regio's komen.
Voor het Syndicaat van Vlaamse Huisartsen is het verwerven van representativiteit voor een zuivere huisartsenvereniging altijd agendapunt nummer één geweest. Dat weten ook de partners die we tijdens de vorige syndicale verkiezingen steunden (AADM - Domus Medica). De logische evolutie van de voorbije decennia toonde dat huisartsgeneeskunde eigen wetenschappelijke regels volgt en met een totaal ander werkmodel de patiënten benadert. Dat verschillend uitgangspunt betekent dan ook dat doelstellingen, nodige werkmiddelen en belangen helemaal niet meer gelijklopend zijn met wat onze ziekenhuiscollega's nastreven. De laatste halve eeuw hebben politici en beleidsmakers hun beslissingen vooral laten sturen door een gezondheidszorgmodel waarin de hoogtechnologische vragen van de ziekenhuiswereld (met in hun kielzog onze collega's specialisten) de toon aangaf. De beperkte aandacht die huisartsgeneeskunde kreeg: daar is hard voor gevochten. Maar dit wordt nu blijkbaar van tafel geveegd... met medeweten van de huidige artsenvertegenwoordigers.
De beperkte aandacht die huisartsgeneeskunde kreeg: daar is hard voor gevochten. Maar dit wordt nu blijkbaar van tafel geveegd...
Wie de gezondheidspolitiek in ons land volgt, weet dat onze taalgrens ook een zorggrens is. Voor heel wat gezondheidsthema's wordt boven en onder de taalgrens een andere filosofie naar voren geschoven. De staatshervormingen hebben tot nu toe daar slechts gedeeltelijk op ingespeeld. Zo is eerstelijnsgezondheidszorg en preventie intussen bevoegdheid van de Vlaamse gemeenschap. Weliswaar onder federale curatele: want de financiële middelen blijven voornamelijk federaal beheerd. Ook hier kunnen we stellen dat de nieuwe representativiteitsregels blijkbaar als doel hebben om de klok terug te draaien. Communautaire knelpunten zullen blijvend onze gezondheidszorg bemoeilijken. Zo blijkt vandaag nog dat bijvoorbeeld netwerkvorming tussen ziekenhuizen tegengehouden wordt aan Franstalige zijde.
Jammer genoeg blijkt dat vooral 'beroepsverdediging' voor huisartsen nog steeds het zwakke broertje blijft.
Ik deed mijn intrede in het bestuur van het Syndicaat van Vlaamse Huisartsen 14 jaar geleden. Het waren toen boeiende tijden. Onder de naam 'domusbeweging' waaide er immers een nieuwe wind over het huisartsenlandschap. Enerzijds waren huisartsen toen echt bewust geworden dat ze hun beroepsverdediging zelf in handen moesten nemen. Anderzijds werd door iedereen de nood aangevoeld om de versnippering die was ontstaan teniet te doen. Die gedachte is voor SVH nog steeds een leidraad. Ook vandaag willen we nog geloven dat Domus Medica ooit "de" huisartsenvereniging wordt die echt het belang van elke huisarts verdedigt.
Jammer genoeg hebben we Domus Medica niet horen protesteren bij het tot stand komen van deze nieuwe regels. Jammer genoeg blijkt zo dat vooral 'beroepsverdediging' voor huisartsen nog steeds het zwakke broertje blijft.
De nieuwe regels betekenen voor de huisartsen - en in het bijzonder voor de Vlaamse huisartsen - een stap achteruit. De 'monodisciplinaire erkenning' is een stuk verder weggeduwd (voor een gemengd - huisartsen en specialisten - syndicaat moeten minimaal 5% van de aangesloten leden komen uit de kleinste groep). Maar ook de erkenning op niveau van een gewest of gemeenschap is kortgesloten: 10% van de leden moet immers uit één of twee van de minst vertegenwoordigde regio's komen.Voor het Syndicaat van Vlaamse Huisartsen is het verwerven van representativiteit voor een zuivere huisartsenvereniging altijd agendapunt nummer één geweest. Dat weten ook de partners die we tijdens de vorige syndicale verkiezingen steunden (AADM - Domus Medica). De logische evolutie van de voorbije decennia toonde dat huisartsgeneeskunde eigen wetenschappelijke regels volgt en met een totaal ander werkmodel de patiënten benadert. Dat verschillend uitgangspunt betekent dan ook dat doelstellingen, nodige werkmiddelen en belangen helemaal niet meer gelijklopend zijn met wat onze ziekenhuiscollega's nastreven. De laatste halve eeuw hebben politici en beleidsmakers hun beslissingen vooral laten sturen door een gezondheidszorgmodel waarin de hoogtechnologische vragen van de ziekenhuiswereld (met in hun kielzog onze collega's specialisten) de toon aangaf. De beperkte aandacht die huisartsgeneeskunde kreeg: daar is hard voor gevochten. Maar dit wordt nu blijkbaar van tafel geveegd... met medeweten van de huidige artsenvertegenwoordigers. Wie de gezondheidspolitiek in ons land volgt, weet dat onze taalgrens ook een zorggrens is. Voor heel wat gezondheidsthema's wordt boven en onder de taalgrens een andere filosofie naar voren geschoven. De staatshervormingen hebben tot nu toe daar slechts gedeeltelijk op ingespeeld. Zo is eerstelijnsgezondheidszorg en preventie intussen bevoegdheid van de Vlaamse gemeenschap. Weliswaar onder federale curatele: want de financiële middelen blijven voornamelijk federaal beheerd. Ook hier kunnen we stellen dat de nieuwe representativiteitsregels blijkbaar als doel hebben om de klok terug te draaien. Communautaire knelpunten zullen blijvend onze gezondheidszorg bemoeilijken. Zo blijkt vandaag nog dat bijvoorbeeld netwerkvorming tussen ziekenhuizen tegengehouden wordt aan Franstalige zijde.Ik deed mijn intrede in het bestuur van het Syndicaat van Vlaamse Huisartsen 14 jaar geleden. Het waren toen boeiende tijden. Onder de naam 'domusbeweging' waaide er immers een nieuwe wind over het huisartsenlandschap. Enerzijds waren huisartsen toen echt bewust geworden dat ze hun beroepsverdediging zelf in handen moesten nemen. Anderzijds werd door iedereen de nood aangevoeld om de versnippering die was ontstaan teniet te doen. Die gedachte is voor SVH nog steeds een leidraad. Ook vandaag willen we nog geloven dat Domus Medica ooit "de" huisartsenvereniging wordt die echt het belang van elke huisarts verdedigt. Jammer genoeg hebben we Domus Medica niet horen protesteren bij het tot stand komen van deze nieuwe regels. Jammer genoeg blijkt zo dat vooral 'beroepsverdediging' voor huisartsen nog steeds het zwakke broertje blijft.
