...

Tot nader order zijn artsen en ziekenfondsen tot elkaar veroordeeld. De relaties kunnen dan ook maar best zo goed mogelijk zijn. Als het echter over geldzaken gaat, is enig wederzijds wantrouwen toch wel geoorloofd. Goede afspraken maken goede vrienden. Essentieel is dat die afspraken ook op papier - bij wijze van spreken in deze e-tijden - worden gezet. Van niemand kan men blind vertrouwen verwachten. Dokters moeten op eenvoudige wijze kunnen nagaan of de ziekenfondsen alle honoraria wel netjes uitbetalen. Maar laat nu net die eenvoud een zeer teer punt zijn als het over e-health en e-administratie gaat. Voor wie daarvan nog niet overtuigd zou zijn, het wordt van langsom duidelijker dat een geïnformatiseerde papierwinkel niet noodzakelijk tot een eenvoudige en minder tijdrovende administratie leidt. Integendeel zelfs, met de dag lijkt de complexiteit toe te nemen. Het veld ervaart aan den lijve dat de e-soep altijd maar dikker wordt. Terwijl voor alle informaticatoepassingen een aloude wijsheid uit de marketing zou moeten gelden: 'keep it stupid and simple'. Daar heeft het beleid blijkbaar nog nooit van gehoord. De overheid heeft inderdaad nogal wat boter op het hoofd. Ze voert een onvoldragen, hopeloos complex systeem in dat bovendien aan massaal veel kinderziektes lijdt. Van dit non-beleid zijn de huisartsen het belangrijkste slachtoffer. In het bedrijfsleven wordt dit afgestraft. Contracten voorzien schadeclaims voor wie schromelijk tekort schiet. Niets daarvan echter bij de overheid. En zo worden zowel ziekenfondsen als artsen in het ootje genomen. Eén strijd?