Vorige week organiseerde de overheid haar lang verwachte eerstelijnsconferentie. Met circa duizend deelnemers was dit een belangrijke aangelegenheid. Of er veel doorsnee huisartsen met een praktijk present tekenden, is maar de vraag. Wellicht is dat niet echt nodig als alles vooraf goed werd afgetoetst bij de stakeholders. Toch enkele kanttekeningen.

Gaat men niet te snel? De eerste lijn anno 2017 is beter georganiseerd dan enkele jaren geleden. Toch blijft ze erg gefragmenteerd. Een betere organisatie dringt zich op, niemand die dat ontkent. De realiteit staat evenwel ver van de visie. Nog steeds werkt 60 à 70% van de huisartsen solo. Juist, ze vergrijzen en het gros van de nieuwkomers opteert voor groepspraktijken. Toch blijft de solist - al dan niet in een netwerk - belangrijk. Gaat het voor dokter Doorsnee dus niet te snel?

Wellicht gaat men niet snel genoeg. De tijdshorizon loopt tot 2025. Dat is kort om een visie te realiseren maar voor de politiek is het een eeuwigheid. Het is al zeer uitzonderlijk dat minister Vandeurzen het twee opeenvolgende legislaturen heeft uitgezongen op dezelfde post. Dat hij er nog een derde termijn bij doet, is niet onmogelijk - we duimen, het is wenselijk voor de continuïteit - maar weinig waarschijnlijk. En een nieuwe excellentie wil het uiteraard weer anders.

Een betere organisatie dringt zich op. Maar gaat het voor dokter Doorsnee niet te snel?

Dan is er België nog. Opeenvolgende staatshervormingen haalden het land steeds meer uit elkaar. Het leverde incoherenties, inefficiënties en soms ronduit belachelijke toestanden op. Hoever wil men hierin gaan? Willen we twee totaal verschillende systemen? Kan dat binnen één land? Wat met de grensgebieden en Brussel? Misschien is er wel nood aan een Belgische eerstelijnsconferentie. En hoeveel eeuwen duurt het dan alvorens er iets gerealiseerd wordt?

Nog dit: de diagnostische en therapeutische vrijheid mag niet lijden onder de hervorming. Daarop hamert het Vlaams Artsensyndicaat. Ook hier is de realiteit anders. Met de softwarepakketten van huisartsen kan nu al niet elk bestaand geneesmiddel voorgeschreven worden. En in de ziekenhuizen perkt het therapeutische formularium de vrijheid evenzeer in. Te betreuren misschien maar die evolutie is al langer ingezet.

Vorige week organiseerde de overheid haar lang verwachte eerstelijnsconferentie. Met circa duizend deelnemers was dit een belangrijke aangelegenheid. Of er veel doorsnee huisartsen met een praktijk present tekenden, is maar de vraag. Wellicht is dat niet echt nodig als alles vooraf goed werd afgetoetst bij de stakeholders. Toch enkele kanttekeningen.Gaat men niet te snel? De eerste lijn anno 2017 is beter georganiseerd dan enkele jaren geleden. Toch blijft ze erg gefragmenteerd. Een betere organisatie dringt zich op, niemand die dat ontkent. De realiteit staat evenwel ver van de visie. Nog steeds werkt 60 à 70% van de huisartsen solo. Juist, ze vergrijzen en het gros van de nieuwkomers opteert voor groepspraktijken. Toch blijft de solist - al dan niet in een netwerk - belangrijk. Gaat het voor dokter Doorsnee dus niet te snel?Wellicht gaat men niet snel genoeg. De tijdshorizon loopt tot 2025. Dat is kort om een visie te realiseren maar voor de politiek is het een eeuwigheid. Het is al zeer uitzonderlijk dat minister Vandeurzen het twee opeenvolgende legislaturen heeft uitgezongen op dezelfde post. Dat hij er nog een derde termijn bij doet, is niet onmogelijk - we duimen, het is wenselijk voor de continuïteit - maar weinig waarschijnlijk. En een nieuwe excellentie wil het uiteraard weer anders.Dan is er België nog. Opeenvolgende staatshervormingen haalden het land steeds meer uit elkaar. Het leverde incoherenties, inefficiënties en soms ronduit belachelijke toestanden op. Hoever wil men hierin gaan? Willen we twee totaal verschillende systemen? Kan dat binnen één land? Wat met de grensgebieden en Brussel? Misschien is er wel nood aan een Belgische eerstelijnsconferentie. En hoeveel eeuwen duurt het dan alvorens er iets gerealiseerd wordt?Nog dit: de diagnostische en therapeutische vrijheid mag niet lijden onder de hervorming. Daarop hamert het Vlaams Artsensyndicaat. Ook hier is de realiteit anders. Met de softwarepakketten van huisartsen kan nu al niet elk bestaand geneesmiddel voorgeschreven worden. En in de ziekenhuizen perkt het therapeutische formularium de vrijheid evenzeer in. Te betreuren misschien maar die evolutie is al langer ingezet.