Afgelopen septembermaand werd hier op de praktijk niet enkel door een ongewoon hoog aantal virusinfecties gekenmerkt, doch helaas ook door een flinke portie slecht nieuws. De cyste bleek een carcinoom, de naevus een melanoom en dan nog een myocardinfarct waarbij patiënt en familie voor een palliatief beleid kozen... In elk van de gevallen een infauste diagnose, in elk van de gevallen een uitgebreid (slechtnieuws)gesprek.

Slecht nieuws brengen doet je balen en het kleurt heel sterk het gevoel dat je aan die werkdag overhoudt. En eigenlijk begint het al wanneer je het onderzoeksresultaat binnenkrijgt. Als arts ben jij dan op dat moment niet de brenger, maar zelf de ontvanger van het slechte nieuws. Zonder slechtnieuwsgesprek, baf, zwart op wit, het staat er. Misschien had je het zelf ook niet verwacht. De patiënt die je misschien al langere tijd volgt, hebt zien opgroeien, misschien zelfs geboren worden... Zware diagnose, behandeling, zeer onzekere prognose... Het ganse script ontrolt zich in je brein. Je maag keert. Bah.

Slecht nieuws brengen doet je balen en het kleurt heel sterk het gevoel dat je aan die werkdag overhoudt.

De patiënt komt binnen. "Gaat u zitten". Warme toon, doch ook niet overdreven zodat de patiënt gelijk zou doorhebben dat er iets schort. "En dokter, toch geen slecht nieuws?" Onzekerheid, op voorhand tranen. Het nieuws komt, op maat van.. In stukjes of de hele zooi ineens. Wat nu? Behandelplan? Ik kan toch nog genezen? Of toch ook vaak stilletjes de patiënt zien afhaken na het nieuws dat het "kwaad" is. Een tweede gesprek voorstellen.. Ode aan onze lesgevers, die dit soort (crisis)communicatie ondertussen echt wel uitgebreid aanleren in de opleiding.

Allicht is dit gedurende de hele carrière die een patiënt bij eenzelfde huisarts "slijt", het moment waarop de harmonie van emoties en het wederzijds begrijpen het grootst kan zijn. Nee, meesnotteren hoeft echt niet, duidelijk en zacht uitleg geven, empathisch luisteren of stiltes laten zal volstaan. De harmonie ligt in de waarachtigheid, de eerlijkheid van het gevoel. De patiënt kiest de toonaard en de dynamiek, de arts volgt en begeleidt zachtjes de melodie.

Afgelopen septembermaand werd hier op de praktijk niet enkel door een ongewoon hoog aantal virusinfecties gekenmerkt, doch helaas ook door een flinke portie slecht nieuws. De cyste bleek een carcinoom, de naevus een melanoom en dan nog een myocardinfarct waarbij patiënt en familie voor een palliatief beleid kozen... In elk van de gevallen een infauste diagnose, in elk van de gevallen een uitgebreid (slechtnieuws)gesprek. Slecht nieuws brengen doet je balen en het kleurt heel sterk het gevoel dat je aan die werkdag overhoudt. En eigenlijk begint het al wanneer je het onderzoeksresultaat binnenkrijgt. Als arts ben jij dan op dat moment niet de brenger, maar zelf de ontvanger van het slechte nieuws. Zonder slechtnieuwsgesprek, baf, zwart op wit, het staat er. Misschien had je het zelf ook niet verwacht. De patiënt die je misschien al langere tijd volgt, hebt zien opgroeien, misschien zelfs geboren worden... Zware diagnose, behandeling, zeer onzekere prognose... Het ganse script ontrolt zich in je brein. Je maag keert. Bah.De patiënt komt binnen. "Gaat u zitten". Warme toon, doch ook niet overdreven zodat de patiënt gelijk zou doorhebben dat er iets schort. "En dokter, toch geen slecht nieuws?" Onzekerheid, op voorhand tranen. Het nieuws komt, op maat van.. In stukjes of de hele zooi ineens. Wat nu? Behandelplan? Ik kan toch nog genezen? Of toch ook vaak stilletjes de patiënt zien afhaken na het nieuws dat het "kwaad" is. Een tweede gesprek voorstellen.. Ode aan onze lesgevers, die dit soort (crisis)communicatie ondertussen echt wel uitgebreid aanleren in de opleiding.Allicht is dit gedurende de hele carrière die een patiënt bij eenzelfde huisarts "slijt", het moment waarop de harmonie van emoties en het wederzijds begrijpen het grootst kan zijn. Nee, meesnotteren hoeft echt niet, duidelijk en zacht uitleg geven, empathisch luisteren of stiltes laten zal volstaan. De harmonie ligt in de waarachtigheid, de eerlijkheid van het gevoel. De patiënt kiest de toonaard en de dynamiek, de arts volgt en begeleidt zachtjes de melodie.