Ik geloof van niet... toch is dat wat in de strijd tegen antibiotica wordt ingezet: de patiënt. Zo pleitte het coördinatieorgaan voor het antibioticabeleid (Bapcoc) ervoor om de terugbetaling van antibiotica te verlagen als die niet efficiënt worden voorgeschreven.[1]

Het beleid gelooft dat de patiënt een 'wapen' is tegen uw voorschijfgedrag als arts. Het Bapcoc hoopt u via de patiënt te sensibiliseren. Want als u als arts weet dat de patiënt zal klagen, dan zal u antibiotica misschien niet meer voorschrijven.

Dat de patiënt meer zal betalen als hij effectief eens antibiotica nodig heeft, is in ieder geval duidelijk. Dat de patiënt u beïnvloedt minder...

Waarom durf ik dit zonder groot wetenschappelijk onderzoek stellen? Omdat patiënten heel wat vragen niet durven stellen.

Het beleid gelooft dat de patiënt een 'wapen' is tegen uw voorschrijfgedrag als arts.

Welke vragen blijven zo al achterwege? De vraag of u geconventioneerd bent, de vraag of u uw handen al gewassen hebt na de vorige patiënt, de vraag of u uw stethoscoop al ontsmet heeft na de vorige patiënt,...

Zijn patiënten dan niet mondiger geworden? Natuurlijk wel, maar evident is het niet. Patiënten durven deze vragen vaak niet te stellen omdat ze de goede vertrouwensband met hun arts niet willen aantasten.

Leg de verantwoordelijkheid juist

Als ik de redenering i.v.m. sensibilisatie en antibiotica nu eens doortrek: gaan we dan het kwaliteitsbeleid en beleid op vlak van hygiëne via patiënten en via sensibilisatie verbeteren? Ik hoop van niet...

Ik hoop dat de overheid samen met de partners in de gezondheidszorg hier haar verantwoordelijkheid in opneemt en doet wat ze moet doen, namelijk een kader aanreiken, faciliteren en duidelijke lijnen en grenzen aangeven.

Een minimumpatiëntenvolume vastleggen om van kwaliteitsvolle zorg te kunnen spreken vraagt inderdaad (politieke) moed. Maar als in onze hervormingen kwaliteit en patiënten centraal staan, is dat een logische volgende stap.

Hetzelfde verhaal met de vorming van ziekenhuisnetwerken: gaan we wachten totdat patiënten klagen over de niet-samenwerking tussen onlogische samenwerkingsverbanden van ziekenhuizen? Is dat de sensibilisatie die men voor ogen heeft?

Moeten we wachten totdat uit cijfers blijkt wat we nu al weten: namelijk dat de patiënt er de dupe van wordt?

U leest het goed: ik vraag om de verantwoordelijkheid juist te leggen: bij de patiënt als het op afspraken aankomt, bij de artsen en overheid zelf als het over het antibioticabeleid gaat, en bij de minister om knopen door te hakken over onlogische ziekenhuissamenwerkingen.

Ik beloof u dat we vanuit het VPP niet zullen sensibiliseren maar zullen aanmoedigen en ondersteunen in het belang van de patiënt.

[1] Zie artikel 'Strijd tegen antibiotica opgevoerd' van 28 juli in De Morgen.

Ik geloof van niet... toch is dat wat in de strijd tegen antibiotica wordt ingezet: de patiënt. Zo pleitte het coördinatieorgaan voor het antibioticabeleid (Bapcoc) ervoor om de terugbetaling van antibiotica te verlagen als die niet efficiënt worden voorgeschreven.[1] Het beleid gelooft dat de patiënt een 'wapen' is tegen uw voorschijfgedrag als arts. Het Bapcoc hoopt u via de patiënt te sensibiliseren. Want als u als arts weet dat de patiënt zal klagen, dan zal u antibiotica misschien niet meer voorschrijven. Dat de patiënt meer zal betalen als hij effectief eens antibiotica nodig heeft, is in ieder geval duidelijk. Dat de patiënt u beïnvloedt minder... Waarom durf ik dit zonder groot wetenschappelijk onderzoek stellen? Omdat patiënten heel wat vragen niet durven stellen. Welke vragen blijven zo al achterwege? De vraag of u geconventioneerd bent, de vraag of u uw handen al gewassen hebt na de vorige patiënt, de vraag of u uw stethoscoop al ontsmet heeft na de vorige patiënt,... Zijn patiënten dan niet mondiger geworden? Natuurlijk wel, maar evident is het niet. Patiënten durven deze vragen vaak niet te stellen omdat ze de goede vertrouwensband met hun arts niet willen aantasten. Leg de verantwoordelijkheid juistAls ik de redenering i.v.m. sensibilisatie en antibiotica nu eens doortrek: gaan we dan het kwaliteitsbeleid en beleid op vlak van hygiëne via patiënten en via sensibilisatie verbeteren? Ik hoop van niet... Ik hoop dat de overheid samen met de partners in de gezondheidszorg hier haar verantwoordelijkheid in opneemt en doet wat ze moet doen, namelijk een kader aanreiken, faciliteren en duidelijke lijnen en grenzen aangeven. Een minimumpatiëntenvolume vastleggen om van kwaliteitsvolle zorg te kunnen spreken vraagt inderdaad (politieke) moed. Maar als in onze hervormingen kwaliteit en patiënten centraal staan, is dat een logische volgende stap. Hetzelfde verhaal met de vorming van ziekenhuisnetwerken: gaan we wachten totdat patiënten klagen over de niet-samenwerking tussen onlogische samenwerkingsverbanden van ziekenhuizen? Is dat de sensibilisatie die men voor ogen heeft? Moeten we wachten totdat uit cijfers blijkt wat we nu al weten: namelijk dat de patiënt er de dupe van wordt?U leest het goed: ik vraag om de verantwoordelijkheid juist te leggen: bij de patiënt als het op afspraken aankomt, bij de artsen en overheid zelf als het over het antibioticabeleid gaat, en bij de minister om knopen door te hakken over onlogische ziekenhuissamenwerkingen. Ik beloof u dat we vanuit het VPP niet zullen sensibiliseren maar zullen aanmoedigen en ondersteunen in het belang van de patiënt. [1] Zie artikel 'Strijd tegen antibiotica opgevoerd' van 28 juli in De Morgen.