Hooguit vervelend voor stafdiensten maar een ramp voor clinici en collega's in de patiëntenzorg.

Al snel activeerde het crisiscentrum het noodplan. Registraties gebeurden terug met pen en papier, noodcomputers kregen een prioritaire verbinding,... alles dus om een min of meer normale werking te kunnen verzekeren en veilige zorg te kunnen blijven garanderen.

Maar uitzonderlijke omstandigheden vragen uitzonderlijke maatregelen. Er werd besloten tot de tijdelijke sluiting van de polikliniek en de eerste hulp. Ambulances werden afgeleid naar andere ziekenhuizen en op dag 1 alleen al werden 1.500 poliklinische patiënten afgebeld.

Op datzelfde moment dreigde het Slotervaart ziekenhuis, een vijftal kilometer verderop, om te vallen. Het had de dag voordien uitstel van betaling aangevraagd en de zorgverzekeraar stopte de financiering. De spoedopname, voor de helft bestaand uit (voor de organisatie) dure zzp'ers, sloot als eerste de deuren. Als een soort van ultieme laatste reddingspoging. Het mocht niet baten, enkele uren later werd het ziekenhuis failliet verklaard. Net als het ziekenhuis in Lelystad enkele uren vooraf ook al failliet werd verklaard.

Benieuwd hoeveel deelnemers uit Slotervaart en Lelystad zullen deelnemen

Beide ziekenhuizen in Amsterdam en Lelystad werden destijds overgenomen door een arts/ zorgondernemer, maar ook die ondernemingszin kon de boel niet redden.

Het ziekenhuis is een plaats waar generaties worden geboren, geholpen en verzorgd maar ook sterven, het zorgt voor een emotionele band met de bevolking. Die bevolking bleef dan ook achter met heel wat emoties. "De banken werden gered, de ziekenhuizen niet". "Al dat geld voor ontwikkelingssamenwerking maar niet voor onze mensen". "Dit in Nederland, de minister moest zich schamen", waren enkele titels in kranten en op sociale media.

"Dit staat ons in België/Vlaanderen ook te wachten", las ik van een landgenoot op Twitter. Een ander weet het ondermeer aan de administratieve waanzin. Na een crisis komen al snel oplossingen, maar daarom niet altijd de beste.

Ondertussen werd het in ons ziekenhuis terug business as usual. Ambulances reden weer af en aan, de heli vloog terug uit, de polikliniek was terug open,... het noodplan werd geëvalueerd (plan, do, check, act weet u wel) en de crisiscel ICT maakte plaats voor de crisiscel "wat als een ziekenhuis in de buurt failliet gaat".

Bij het openen van mijn mailbox viel mijn oog op een mail over de gelukkige dokter. Een uitnodiging voor een event dat ons zal uitleggen hoe we terug bezieling, compassie en werkgeluk krijgen. Boutades werden me om de oren geslingerd. Zo las ik dat de zin van de zorg gaat om echte aandacht voor de patiënt, net als aandacht voor de gehele mens, emotioneel, psychologisch en fysiek. In één dag, zo lees ik, ontdekken we waar de zorg nu werkelijk om draait en hoe we focus leggen op verbinding met de patiënt.

Een echte professional is altijd benieuwd naar andere inzichten

Het kan wat pretentieus of arrogant klinken, maar nu ik al een tijdje in de ziekenhuiswereld werk, denk ik wel te weten waar goede zorg om draait. Goeie zorg krijg je ondermeer door de zorgprofessional in zijn of haar kracht te zetten en die te faciliteren zodat die met passie het vak kan uitoefenen, maar ook door diezelfde professional af en toe eens te prikkelen met andere inzichten. Een echte professional is altijd benieuwd naar die andere inzichten.

Ik denk ook dat de zorgprofessional zelf voldoende aanvoelt wat goeie zorg en goeie adviezen zijn. Ik ben dan ook benieuwd naar het aantal deelnemers uit Slotervaart en Lelystad aan het event.

Hooguit vervelend voor stafdiensten maar een ramp voor clinici en collega's in de patiëntenzorg.Al snel activeerde het crisiscentrum het noodplan. Registraties gebeurden terug met pen en papier, noodcomputers kregen een prioritaire verbinding,... alles dus om een min of meer normale werking te kunnen verzekeren en veilige zorg te kunnen blijven garanderen.Maar uitzonderlijke omstandigheden vragen uitzonderlijke maatregelen. Er werd besloten tot de tijdelijke sluiting van de polikliniek en de eerste hulp. Ambulances werden afgeleid naar andere ziekenhuizen en op dag 1 alleen al werden 1.500 poliklinische patiënten afgebeld.Op datzelfde moment dreigde het Slotervaart ziekenhuis, een vijftal kilometer verderop, om te vallen. Het had de dag voordien uitstel van betaling aangevraagd en de zorgverzekeraar stopte de financiering. De spoedopname, voor de helft bestaand uit (voor de organisatie) dure zzp'ers, sloot als eerste de deuren. Als een soort van ultieme laatste reddingspoging. Het mocht niet baten, enkele uren later werd het ziekenhuis failliet verklaard. Net als het ziekenhuis in Lelystad enkele uren vooraf ook al failliet werd verklaard.Beide ziekenhuizen in Amsterdam en Lelystad werden destijds overgenomen door een arts/ zorgondernemer, maar ook die ondernemingszin kon de boel niet redden.Het ziekenhuis is een plaats waar generaties worden geboren, geholpen en verzorgd maar ook sterven, het zorgt voor een emotionele band met de bevolking. Die bevolking bleef dan ook achter met heel wat emoties. "De banken werden gered, de ziekenhuizen niet". "Al dat geld voor ontwikkelingssamenwerking maar niet voor onze mensen". "Dit in Nederland, de minister moest zich schamen", waren enkele titels in kranten en op sociale media."Dit staat ons in België/Vlaanderen ook te wachten", las ik van een landgenoot op Twitter. Een ander weet het ondermeer aan de administratieve waanzin. Na een crisis komen al snel oplossingen, maar daarom niet altijd de beste. Ondertussen werd het in ons ziekenhuis terug business as usual. Ambulances reden weer af en aan, de heli vloog terug uit, de polikliniek was terug open,... het noodplan werd geëvalueerd (plan, do, check, act weet u wel) en de crisiscel ICT maakte plaats voor de crisiscel "wat als een ziekenhuis in de buurt failliet gaat".Bij het openen van mijn mailbox viel mijn oog op een mail over de gelukkige dokter. Een uitnodiging voor een event dat ons zal uitleggen hoe we terug bezieling, compassie en werkgeluk krijgen. Boutades werden me om de oren geslingerd. Zo las ik dat de zin van de zorg gaat om echte aandacht voor de patiënt, net als aandacht voor de gehele mens, emotioneel, psychologisch en fysiek. In één dag, zo lees ik, ontdekken we waar de zorg nu werkelijk om draait en hoe we focus leggen op verbinding met de patiënt.Het kan wat pretentieus of arrogant klinken, maar nu ik al een tijdje in de ziekenhuiswereld werk, denk ik wel te weten waar goede zorg om draait. Goeie zorg krijg je ondermeer door de zorgprofessional in zijn of haar kracht te zetten en die te faciliteren zodat die met passie het vak kan uitoefenen, maar ook door diezelfde professional af en toe eens te prikkelen met andere inzichten. Een echte professional is altijd benieuwd naar die andere inzichten. Ik denk ook dat de zorgprofessional zelf voldoende aanvoelt wat goeie zorg en goeie adviezen zijn. Ik ben dan ook benieuwd naar het aantal deelnemers uit Slotervaart en Lelystad aan het event.