...

Meestal verloopt dit soort aanvallen op sluipende wijze. Hierbij worden eerst enkele strategische stellingen ingenomen, vaak in combinatie met een groot rookgordijn. De frontale aanval laat dan meestal nog even op zich wachten. Eerste strategische stelling? Europa zou moeite hebben met het zelfstandig statuut van de Belgische (ziekenhuis)arts. Het begeleidend rookgordijn: het mogelijk verplicht maken van openbare aanbestedingen voor ziekenhuisartsvacatures, met tijdelijke contracten. Weg vertrouwensrelatie arts-patiënt. Geneesheer (m/v) staat in ons land nog altijd in de top twee van meest betrouwbare beroepen. Dat zou moeten volstaan om bepaalde actoren te doen inzien dat het echt geen zin heeft om op slinkse wijze de - voorlopig toch nog - relatief sterke positie van een goed functionerende (ziekenhuis)arts te ondergraven? Voor alle 'topdokters' naar de uitgang vluchten richting privé? De natte droom van een aantal zorgactoren lijkt momenteel de controle te verwerven over het medisch handelen. Hetzij door statutaire aanpassingen, hetzij door administratieve verplichtingen allerhande (ziekenhuis accreditering, zorgprogrammatie, aantal artsen per discipline, aantal ingrepen, clustering van pathologie, 'verplichte' derde betaler...). Langzaam maar zeker wordt ook de focus verlegd naar pseudoprioriteiten. Handhygiëne en valrisico zijn weliswaar belangrijk, maar mag het in de geneeskunde ook nog over de essentie gaan: correcte en efficiënte diagnostiek en behandeling? De echte zorg kreunt momenteel onder scores en indexen. Steengoede nurses verglijden naar dataverpleegkundigen, met soms te weinig tijd voor de echte zorg aan bed. Honorering van een goed diagnostisch gesprek - vroeger ook wel anamnese genoemd - en degelijke basisonderzoeken worden bedreigd. Het elektrocardiogram werd recent bijna afgeschafd. Gelukkig kon deze absurditeit worden voorkomen. Uiteraard kan er worden gerationaliseerd. Dat kan echter alleen op basis van duidelijke en logische argumenten en beleidsstandpunten. Prioriteitenkeuzes ook. Het aanbod echt controleren via contingentering, ook in het zuiden? De huisarts als echte 'gate-keeper' en beheerder van het GMD? De specialist op verwijzing, of via een verschil in terugbetaling toch rechtstreeks? Een echt centraal medisch dossier, zonder pseudo-argumenten over privacy, waarbij belangrijke maar gevoelige patiënt- of artsinformatie wordt afgeschermd? Responsabilisering van de patiënt? Ook voor z'n rookgedrag en overgewicht? Nog iemand iets gehoord van de profielencommissie? Komt er echt een debat over de rol van de ziekenfondsen? De meeste zorgverstrekkers houden van hun patiënten, en willen de beste zorg kunnen blijven geven. We zijn geen 'Moeder Theresa', maar eerder 'barmhartige Samaritaan'. Dat laatste impliceert een zekere levensstandaard, met een even groot hart. Wie de artsen een garantie kan geven op een behoud van een fair inkomen in tijden van nodige hervormingen, kan ver geraken. Al het andere eindigt met zachte fraude, burn-out, twee snelhedengeneeskunde en vaak dito kwaliteit... Ieder van ons kent de top drie van de minst betrouwbare beroepen? Hopelijk wordt de nieuwe minister een illustratie van de uitzondering....