...

Hoewel in ons land veel kinderen zorgeloos opgroeien, blijkt dit lang niet voor alle kinderen vanzelfsprekend. Afgelopen weekend verscheen het verhaal van Lore in De Standaard. Het meisje lijdt aan autisme en epilepsie, ze is zwakbegaafd en heeft zware gedragsproblemen. Na een belangrijke epileptische aanval beslist de jeugdrechter dat het kind niet meer naar huis kan omdat het daar niet adequaat kan opgevangen worden. Lore is op dat moment nog opgenomen in het ziekenhuis en zal daar uiteindelijk anderhalf jaar blijven wonen voordat ze naar een passende instelling kan verhuizen.Lore is zeker niet het enige kind voor wie een ziekenhuis plots een thuis moet worden. Het Brusselse ziekenhuis Sint-Pieter heeft bijvoorbeeld permanent acht tot twaalf geplaatste jongeren. De redenen voor plaatsing zijn divers: verwaarlozing, mishandeling, seksueel misbruik, ernstige gedragsproblemen, andere psychische problemen,... Omdat plaatsen voor crisisopvang vaak volzet zijn, komen deze kinderen in een ziekenhuis terecht. Nadien verloopt de zoektocht naar een geschiktere plek vaak moeizaam, waardoor kinderen soms maandenlang in een ziekenhuis blijven wonen.Helaas is een ziekenhuisbed een zeer gebrekkige opvangplaats. Pediatrische afdelingen zijn immers voorzien op de acute verzorging van zieke kinderen, en niet zozeer op de langdurige opvang van kinderen die voornamelijk een goede psychologische en pedagogische omkadering nodig hebben. Met zijn vele apparatuur, belletjes en alarmen is een ziekenhuis ook een zeer enge omgeving voor een kind.Mijn hart bloedt telkens ik met kinderen in aanraking kom die in het ziekenhuis moeten wonen. Omdat ik weet dat we hen zo geen recht aandoen, omdat we hen met elke maand in het ziekenhuis een maand van hun kindheid ontnemen, omdat we hen fnuiken in hun persoonlijke ontwikkeling. Dit zijn de ongelukkige kinderen waar Einstein het over had.Vanuit de Vlaamse overheid zijn er recent bijkomende middelen vrijgemaakt voor de hulpverlening bij kinderen van nul tot drie jaar in een onveilige thuissituatie. Een hoopvol signaal, al zijn meer werk en middelen nodig om steeds een goede oplossing te kunnen bieden voor alle kinderen die crisisopvang nodig hebben. Handen uit de mouwen dus, zodat we over tien jaar niet zeggen: too little, too late.