Voor een columnist op zoek naar inspiratie was de voorbije week er één van overvloed. Het begon met een schot voor de boeg van VOKA. De huisartsen - en dus niet de specialisten concludeerde de aandachtige lezer - schrijven overdreven lange ziektebriefjes.
Prompt kwam daarop de reactie dat ze bij VOKA bij hun leest moesten blijven. Het incident is gesloten, zou het in de Kamer klinken. Over het eigenlijke probleem werd zoals gebruikelijk nauwelijks gerept door VOKA. Als arts moet je op je buikgevoel afgaan om in te schatten of je patiënt niet kan werken. Over het 'niet pluis' gevoel geen kwaad woord, maar een exacte wetenschap kan je het bezwaarlijk noemen. Maar meer fundamenteel: is het aan de behandelende arts om hier als scheidsrechter op te treden? Waarom mikt VOKA haar pijlen niet eens op de bedrijfsgeneeskundige diensten en controleartsen? Die kunnen een serieus verschil maken als ze hun werk goed doen. Of zou dat bij VOKA te veel pijn doen in eigen rangen? Tijdens de 30 dagen zonder klagen werden we afgelopen woensdag verrast door de publicatie van Kris Vanhaecht over 'Mangomomenten' in The Lancet Oncology. De meesten hadden waarschijnlijk al over die kleine attenties van een zorgverlener gehoord of zagen de reportage van Annemie Struyf. Maar dat dit zo sterk viraal zou gaan op sociale media had vermoedelijk niemand verwacht. De Warmste Week werd langszij voorbijgestoken. Evident is dit een goede zaak en een zoveelste signaal dat patiëntervaring wat ondergesneeuwd is geraakt in een door medische technologie gedreven gezondheidszorg. Als ik persoonlijk moet kiezen tussen een reeks mangomoments of derdelijns chemotherapie met enkele weken extra disease free survival als surrogaat, dan weet ik het wel. Ik ga ervan uit dat Kris iets geestrijkers meebrengt dan een mango als hij mij komt bezoeken.
Het deed me plezier dat na het succesvolle symposium over traumanetwerken consequent alcoholvrije bubbels geserveerd werden.
En zo zijn we aanbeland bij de tweede editie van Tournée Minérale. Strategisch gestart nadat de meeste nieuwjaarsrecepties achter de kiezen waren. Als artsen vervullen we een voorbeeldfunctie. Toch zie je soms een collega beschonken in de wagen stappen. Onze plichtenleer indachtig moeten we elkaar dan onverwijld aanspreken. Autosleutels afnemen is tegenwoordig wel moeilijker met die transponders. Het deed me plezier dat na het succesvolle symposium over traumanetwerken consequent alcoholvrije bubbels geserveerd werden. In afwachting van concrete beleidsbeslissingen kan het maar helpen om die 454 vermijdbare polytrauma-doden in het verkeer te doen dalen.
De week sloot zich uiteindelijk waardig af met het afscheid van collega Marc Moens als secretaris-generaal van het VBS. Een boegbeeld zet een stap terug. Ik herinner me zijn eloquentie en encyclopedische dossierkennis al van in mijn LVGA-tijden. En alhoewel onze standpunten soms al eens botsten, weerhoudt me dat niet van een diep respect voor zijn jarenlange tomeloze inzet voor de specialistenbelangen. Veel succes alvast aan collega Marc Brosens, een man die eveneens uit stevig hout gesneden is.
Het blijft zoeken naar artsen die hun nek willen uitsteken. Meer dan ooit is dat nodig voor de eerstelijnszones, de co-governance van klinische ziekenhuisnetwerken, TGR, medicomut en dies meer. Vooralsnog is dat niet tussen 9 en 5 en blijft webmeeting een exotisch woord in het verkeersluwe Brussel. Jullie moment is nu, collega's.
Prompt kwam daarop de reactie dat ze bij VOKA bij hun leest moesten blijven. Het incident is gesloten, zou het in de Kamer klinken. Over het eigenlijke probleem werd zoals gebruikelijk nauwelijks gerept door VOKA. Als arts moet je op je buikgevoel afgaan om in te schatten of je patiënt niet kan werken. Over het 'niet pluis' gevoel geen kwaad woord, maar een exacte wetenschap kan je het bezwaarlijk noemen. Maar meer fundamenteel: is het aan de behandelende arts om hier als scheidsrechter op te treden? Waarom mikt VOKA haar pijlen niet eens op de bedrijfsgeneeskundige diensten en controleartsen? Die kunnen een serieus verschil maken als ze hun werk goed doen. Of zou dat bij VOKA te veel pijn doen in eigen rangen? Tijdens de 30 dagen zonder klagen werden we afgelopen woensdag verrast door de publicatie van Kris Vanhaecht over 'Mangomomenten' in The Lancet Oncology. De meesten hadden waarschijnlijk al over die kleine attenties van een zorgverlener gehoord of zagen de reportage van Annemie Struyf. Maar dat dit zo sterk viraal zou gaan op sociale media had vermoedelijk niemand verwacht. De Warmste Week werd langszij voorbijgestoken. Evident is dit een goede zaak en een zoveelste signaal dat patiëntervaring wat ondergesneeuwd is geraakt in een door medische technologie gedreven gezondheidszorg. Als ik persoonlijk moet kiezen tussen een reeks mangomoments of derdelijns chemotherapie met enkele weken extra disease free survival als surrogaat, dan weet ik het wel. Ik ga ervan uit dat Kris iets geestrijkers meebrengt dan een mango als hij mij komt bezoeken.En zo zijn we aanbeland bij de tweede editie van Tournée Minérale. Strategisch gestart nadat de meeste nieuwjaarsrecepties achter de kiezen waren. Als artsen vervullen we een voorbeeldfunctie. Toch zie je soms een collega beschonken in de wagen stappen. Onze plichtenleer indachtig moeten we elkaar dan onverwijld aanspreken. Autosleutels afnemen is tegenwoordig wel moeilijker met die transponders. Het deed me plezier dat na het succesvolle symposium over traumanetwerken consequent alcoholvrije bubbels geserveerd werden. In afwachting van concrete beleidsbeslissingen kan het maar helpen om die 454 vermijdbare polytrauma-doden in het verkeer te doen dalen.De week sloot zich uiteindelijk waardig af met het afscheid van collega Marc Moens als secretaris-generaal van het VBS. Een boegbeeld zet een stap terug. Ik herinner me zijn eloquentie en encyclopedische dossierkennis al van in mijn LVGA-tijden. En alhoewel onze standpunten soms al eens botsten, weerhoudt me dat niet van een diep respect voor zijn jarenlange tomeloze inzet voor de specialistenbelangen. Veel succes alvast aan collega Marc Brosens, een man die eveneens uit stevig hout gesneden is.Het blijft zoeken naar artsen die hun nek willen uitsteken. Meer dan ooit is dat nodig voor de eerstelijnszones, de co-governance van klinische ziekenhuisnetwerken, TGR, medicomut en dies meer. Vooralsnog is dat niet tussen 9 en 5 en blijft webmeeting een exotisch woord in het verkeersluwe Brussel. Jullie moment is nu, collega's.
