...
Maar gaat het daar nog wel om, waarom doen we zo veel moeite om de anderen weg te zetten als egoïsten en relikwieën uit vervlogen tijden, of als producten van een wegwerpmaatschappij, waarin oude waarden geen tel meer hebben. De maatschappij is nu eenmaal veranderd, de huisarts opereert in een volledig andere wereld dan pakweg 30-40 jaar geleden. Grote praktijken, gsm, computer, EPD, secretariaten, eHealth, LMN, Kringwerking, enzovoort en zeker niet te vergeten de toch veranderende relatie met mondige en veeleisende patiënten. Hiermee zeg ik niet dat ik gelukkig ben met alle nieuwe ontwikkelingen. Het vraagt veel van ons. Gelukkig hebben veel huisartsen nog een goede band met de meeste patiënten, maar omgekeerd zien we dat deze ook consumenten zijn en een dienst komen halen. De huisarts, die 24 uur, 7 op 7 dagen beschikbaar is/was voor zijn patiënten, bestaat die nog? Veel jonge artsen hebben die ambitie niet meer. Je merkt dat in de discussies, ook in onze eigen kring. Ik kom nog uit de tijd dat we net begonnen waren met weekenddiensten van 48 uur. Later 24 uur. Ook de weekwacht heeft zijn intrede gedaan. Bij elke stap was er wel verzet, maar uiteindelijk werd elke 'innovatie' door iedereen geaccepteerd en nooit terug gedraaid. Ik moet er niet aan denken om weer diensten van 48 uur te doen, zelfs 24 uur vind ik nu te veel. De oudere collega's hebben meer moeite met het concept van de wachtpost dan de jongeren. Deze laatsten zien dat dan weer eerder als een moderne dienstverlening naar de bevolking en een manier om het privéleven beter in te richten. Om die reden hebben wij zelf veel tijd gestoken in dialoog, geprobeerd begrip te kweken. Ik beweer niet dat je het iedereen naar zijn zin kan maken, maar een open dialoog waar iedereen gehoord wordt, helpt meer dan elkaar met open brieven en argumenten neer te sabelen. Een wachtdienst/wachtpost hoort nu eenmaal bij ons takenpakket, leuk of niet. Om dit goed te doen, hebben we elkaar hard nodig, moeten we solidair zijn. Samen moeten we inderdaad deze wachtdienst invullen, moeten we elkaar vervangen als we ziek zijn, of dringend een vrije dag nodig hebben. Ik ben een verklaard voorstander van wachtposten, dat mag duidelijk zijn. Maar in plaats van de verschillen zo scherp tegen elkaar uit te lichten, zoekt men beter het gemeenschappelijk belang. Zo mag een minderheid zijn wil niet opleggen aan een groep, maar omgekeerd moet een kring ook een luisterend oor bieden aan minderheidsstandpunten want nogmaals; een wachtdienst/wachtpost doe je samen. Een wachtpost opleggen, of afbreken zoals al geopperd is, draagt niet bij aan een vruchtbare samenwerking.